Abstract
<jats:sec><jats:title>Cel pracy</jats:title><jats:p>Celem prezentowanego badania było porównanie autonarracji wśród osób z doświadczeniem psychozy i bez doświadczenia psychozy oraz korelacja tej zmiennej z samooceną i postrzeganym wsparciem społecznym w badanych grupach.</jats:p></jats:sec><jats:sec><jats:title>Metoda</jats:title><jats:p>Grupę badaną stanowiło 31 osób dorosłych z rozpoznaniem psychozy według ICD-10 (F20-29), a grupę kontrolną stanowiło 31 osób dorosłych bez rozpoznania psychiatrycznego. Bodźcem do stworzenia autonarracji uczestników była pierwsza część wywiadu autobiograficznego McAdamsa, wg którego określono spójność i złożoność wypowiedzi. Inne narzędzia wykorzystane w badaniu to kwestionariusz samooceny Rosenberga oraz skala postrzeganego wsparcia społecznego Zimeta i wsp.</jats:p></jats:sec><jats:sec><jats:title>Wyniki</jats:title><jats:p>Badania wykazały, że obie grupy różniły się istotnie pod względem złożoności autonarracji (t= -3,185; p<0,05), grupy nie różniły się istotnie pod względem spójności. Ponadto zanotowano ujemną korelację między pomiarem spójności autonarracji, a wynkiem samooceny w grupie osób zdrowych (r= -,455; p<0,05).</jats:p></jats:sec><jats:sec><jats:title>Wnioski</jats:title><jats:p>Autonarracje osób z diagnozą zaburzenia psychotycznego okazały się mniej złożone niż autonarracje osób z grupy osób zdrowych, z kolei niespójność wypowiedzi ujemnie korelowała z samooceną, lecz tylko w grupie kontrolnej. Grupy - kliniczna i kontrolna nie różniły się pod względem niespójności autonarracji. Prezentowane badanie pokazuje możliwości wykorzystania metod jakościowych i wywiadu autobiograficznego do analizy języka osób chorych psychiczne oraz zdrowych i ich powiązanie z cechami psychologicznymi. Zarówno procedura badania jak i uzyskane wyniki mają swoje ograniczenia, które szczegółowo omówiono w artykule.</jats:p></jats:sec>